شكـر خـدا سـیاهِ تو دارم به تن حـسین            منّت خدای را كه فقط عشق من حسین

از بس زدم به سینه شده سیـنه‌ام كـبود            دارم نشانِ عـشق تو را بر بدن حسین

شد كربلا نصیب همه، غیرِ من، چرا؟            مُردم ازاین همه غم و درد و مِحَن حسین

با خطِّ غم به روی دلم حق نوشته است            جـانم فـدای غـربتت ای بی‌كفن حسین

بـا یـادِ شـدّتِ عـطـشـت آب می‌خـورم            از خـاكِ كـربـلا زده‌ام بر دهـن حسین

ای مقتدای روضه و ای صاحبِ عـزا            عَجَّل علی ظُهُورِكَ یابن الحسن، حسین